Przez posługę kapłana swojego Kościoła zmartwychwstały Jezus Chrystus uświęca serce połowicznie nawrócone: zabiera moją, niepewną jeszcze skruchę, aby ją udoskonalić i uczynić skuteczną wolą przemiany i pojednania.

Działanie Boże objawia się w rozgrzeszeniu kapłańskim w Imię Ojca, i Syna, i Ducha Świętego, i sprawia:

- pojednanie z Ojcem;

- uświęcenie przez Chrystusa mojego pragnienia przemiany;

- uzdrowienie mojego serca przez Ducha Świętego.

Przemienienie naszych serc dokonuje się dzięki nowemu przypływowi mocy Ducha Świętego. To dlatego, przed wygłoszeniem słów rozgrzeszenia, kapłan wyciąga dłoń nad penitentem mówiąc:

'Bóg, Ojciec miłosierdzia, który pojednał świat ze Sobą przez śmierć i zmartwychwstanie Swojego Syna i zesłał Ducha Świętego na odpuszczenie grzechów, niech ci udzieli przebaczenia i pokoju przez posługę Kościoła'

a potem dodaje:

'I ja odpuszczam tobie grzechy w imię Ojca, i Syna, i Ducha Świętego'.

Pismo Święte oddaje głębię owego Bożego działania w naszych sercach w wielu obrazach:

* oczyszczenia:

Grzech - jak mówią Prorocy - przepełnia serce człowieka; 'lepi się' jakby do skóry: 'Czy Etiopczyk może zmienić swoją skórę? A lampart swoje cętki?' (Jr 13, 23). 'Grzech Judy jest zapisany żelaznym rylcem, wyryty diamentowym ostrzem na tablicy ich serc' (Jr 17, 1).

Lecz - za Dawidem - Prorocy wiedzieli także, iż Bóg może nas 'wybielić' jeszcze skuteczniej niż folusznik, który ługuje szatę, aby odzyskała swą śnieżną biel: 'Oczyść mnie, a nad śnieg wybieleję' (Ps 51, 9). 'Choćby wasze grzechy były jak szkarłat, jak śnieg wybieleją; choćby były czerwone jak purpura, staną się jak wełna' (Iz 1, 18).

* uzdrowienia:

Z paraliżu, z trądu, ze ślepoty od urodzenia, z głuchoty i niemoty.

* wskrzeszenia:

Obraz doliny wyschłych kości (Ez 37).

* odrodzenia:

Serca (Ez 36, 25), człowieka (Ef 4, 22-24).

* kąpieli odmładzającej

Zabieg odmładzający (Ps 103, 5). 'Kiedy Bóg nas odnowił przez odpuszczenie grzechów, nadał nam inną formę, tak iż mieliśmy dusze dziecka, jakby nas stworzył na nowo' (z Listu przypisywanego Barnabie, z II wieku po Chrystusie).

*    *    *

Słowa nie oddadzą pełni radości chrześcijanina, który przystępuje do spowiedzi, przekonany, że oto rzuca się w ramionach Chrystusa, aby zostać przez Niego uzdrowionym.

Dzięki przyjęciu przez kapłana, doświadcza on jeszcze raz, czym jest serce Boga objawiającego swemu dziecku niezgłębione miłosierdzie swojej Miłości.

Chrześcijanin wie, że wyjdzie ze spowiedzi odmieniony o wiele głębiej niż mógłby to odczuć, wymyślić sobie czy wyobrazić. Wierzy on, że pozwalając się oczyścić Krwi, która na niego spłynie, sprowadza tym samym odmłodzenie na cały Kościół. Wyrusza zatem z odnowionym sercem naprzeciw trudnościom codziennego życia.

Chrześcijanin wie wreszcie, że sprawił Bóg wielką radość, ponieważ nic tak nie cieszy Ojca, jak możliwość doprowadzenia do końca dzieła zbawienia. Przecież po to właśnie Chrystus przyszedł na ziemię; zbawić wszystkich, którzy uznali się wobec Niego za grzeszników i pragną uzdrowienia przez przyjęcie daru miłosiernej Miłości.

Nie bójmy się zatem wchodzić w kontakt z rzeczywistością tajemnicy paschalnej, która spełnia się poprzez sakrament pojednania. Wskutek moich grzechów nie jestem niewinny, na moich rękach jest krew - ta sama, która płynęła z ran ukrzyżowanego Chrystusa. Chrystus, teraz już zmartwychwstały, uzdrawia mnie obecnie tym pewniej, im bardziej powierzę Mu się z całkowitą ufnością.

Proboszcz z Ars, św. Jan Maria Vanney nie przesadzał bynajmiej, gdy mówił: 'Kiedy kapłan udziela rozgrzeszenia, należy myśleć tylko jednym: to Krew Boga spływa na moją duszę, aby ją obmyć, oczyścić i uczynić tak piękną, jaką była zaraz po chrzcie.