Magda, oczywiście, że warto obiektywizować swoje życie duchowe przez sakramentalną więź z Bogiem, towarzyszeniem przez kogoś, kto sam przeszedł drogę, w którą ja wchodzę.
 

Piszesz, że przy okazji tematu kierownictwa duchowego nie powinno się mówić o sprawach uczuć. jednak pozostała część Twojego postu ma duży ładunek uczuć. Powiem prosto: częste, otwarte spotkania, gdzie zazwyczaj mówi się o swoich problemach powodują, że osoba, której się to mówi staje się bliższa, chce się ją traktować jak przyjaciela. Wtedy w grę wchodzą uczucia, przywiązanie, i już tylko krok od zauroczenia daną osobą. Powoli zaczyna się więcej myśleć o niej niż o temacie rozmów, o Bogu. Coś jak zakochanie. Dlatego tak ważne jest nie angażowanie się uczuciowo w związek: ja i kierownik duchowy.

Druga rzecz, to przywiązanie do kierownika od tej strony, że nie jest się w stanie komuś innemu powiedzieć o swoich problemach, o tym co się przeżywa, a nawet pojawiają się opory przed spowiedzią u innego kapłana. Może moja odpowiedź - jak sobie z tym radzę - więcej Ci wyjaśni. Dzielę się jedynie moimi spostrzeżeniami, myślami:

ˇ dobrze jest gdy kierownik duchowy jest trochę starszy, gdy jest widoczna różnica wieku, bo wtedy łatwiej jest utrzymać dystans;
ˇ mówienie o uczuciach, właśnie o tym co się zaczyna dziać (o ile się zaczyna). Zakochanie jest uczuciem, a te nie są ani dobre ani złe. Fakt, że serduszko zaczyna szybciej bić gdy widzę daną osobę mówi o tym, że potrafię kochać (to jest dobro) tylko, że wybrałam niewłaściwą osobę. Warto powiedzieć o tym od razu, na początku. To są sprawy delikatne i bardzo indywidualne. Nie można też demonizować. Potrzeba osobistego wyczucia;
ˇ sfera gestów - na ile jest głęboka. Tu chylę głowę przed moim kierownikiem, który sam wprowadził pewien dystans: nie ma poklepywania po ramieniu, przytulania, głaskania, buzi-buzi... Nic. Jest jedynie podanie ręki i nigdy nie było nic więcej, nawet w takich momentach jak składanie życzeń itp.;
ˇ przy okazji życzeń - prezenty. Naturalną rzeczą jest chęć odwdzięczenia się za otrzymane dobro. Ja jednak staram się nie dawać prezentów, a jeżeli już - to jest to coś drobnego, niezobowiązującego, symbolicznego. Wydaje mi się, że ważniejsza jest pamięć, same życzenia i modlitwa;
ˇ szacunek, respekt. Kierownik duchowy to nie kumpel, a Chrystus zasłonięty człowiekiem. Warto o tym pamiętać. Nie prowadzi mnie kierownik, a Duch Święty, który działa przez kierownika;
ˇ modlitwa, koncentracja na Bogu, spowiedzi / rozmowie, a nie na osobie kierownika duchowego;
ˇ pytanie siebie: czy mogę w każdej chwili iść do spowiedzi do innego kapłana nie odczuwając wielkiej straty? Czy gdyby wyjechał - nie zawali się moje życie duchowe?
ˇ kierownik duchowy nie jest tylko "mój" i tylko mój - ma inne dzieci duchowe, które są dla niego równie ważne.
 

Cieszę się, że czujesz potrzebę kierownictwa duchowego. To znaczy, że Bóg zaprasza Cię do czegoś, daje pragnienie i czeka na Twoją odpowiedź. Moja rada: rozmawiaj z Nim o tym, mów o tym czego się boisz, czego pragniesz. Zaproś Ducha Świętego. Jeżeli chcesz mieć kierownika duchowego - nie szukaj ideału (każdy człowiek ma braki - takie lub inne i trzeba je zaakceptować). Dobrą "próbą" kierownictwa duchowego są rekolekcje ignacjańskie (Ćwiczenia Duchowne). Ale tu ostrożnie, nic na siłę. Czym są ĆD - odsyłam na stronę: www.cfd.salwatorianie.pl
 

Kierownictwo, podobnie jak życie duchowe jest drogą, wymaga ciągłości i systematyczności gdy chce się posuwać naprzód. To czego się dzisiaj nie widzi, co jest niezrozumiałe, po jakimś czasie staje się proste i oczywiste.
 

Kierownictwo to jedna z form posługi kapłana. Nie ma w tym nic dziwnego, ani nadzwyczajnego. Jeżeli potrafisz go poprosić o sakrament pokuty (a myślę, że tak - bo od tego się zaczyna kierownictwo) to tak samo poproś o towarzyszenie duchowe. Zrób to najprościej, jak tylko potrafisz. Jednak zanim to zrobisz, spróbuj odpowiedzieć sobie szczerze na kilka pytań:
 

Czego szukasz?
- Boga?
- bliższego, osobistego kontaktu z tym kapłanem?
- nowej formy znajomości?
- okazji do częstszych spotkań?
 

Serdecznie pozdrawiam i życzę Ci siły i mocy Ducha Św.
- z darem modlitwy - Dorota