W szerszym sensie cała wiedza seminaryjna może się tu przydać. Ludzie miewają problemy z moralnością, ale także z wiarą, jej rozumieniem, wprowadzaniem w życie, a zatem - miejsce dla dogmatyki i apologetyki itd. W ścisłym sensie, o samym spowiadaniu mówi spory dział teologii moralnej i część wykładów z teologii pastoralnej. Poza tym chyba każdy kleryk boi się spowiadania jako ogromnej odpowiedzialności, więc z uwagą i gorliwością nasłuchuje, co tylko któryś z wykładowców, albo spotkanych duszpasterzy o spowiedzi będzie mówił. To jednak naprawdę nic nie znaczy w porównaniu z prawdziwym, szczerym pragnieniem służenia Bogu i ludziom. Nie mówię przez to, że wiedza mi się nie przydała, przeciwnie, nawet dość często, ale bez "pomocy z góry" wszystkie informacje byłyby tylko bezładnym bałaganem kolorowych klocków, a połączone zamysłem Boga, który spowiedź ustanowił, a ludzi wybrał do jej sprawowania, tworzą prawdziwy, niezwykle piękny portret Bożego Miłosierdzia.

 

 

Gdybym nie wiedział, że pytania pochodzą od młodzieży, to bym się z Księdza Redaktora śmiał. Ale wiem, że to ja mam odpowiadać.

Największa odpowiedzialność jest przed Panem Bogiem. Przecież rozdzielamy Jego łaskę i do Niego mamy prowadzić, przybliżać. Jeśli bym nieodpowiedzialnie, albo - nie daj Boże - nieuczciwie sprawował tę służbę, to wpadam w kary kościelne, ale o tym nawet nie chcę myśleć. Nikt z ludzi z tego nie rozlicza, nikt nie żąda sprawozdań, nie każe sporządzać statystycznych słupków czy diagramów. Biskup ufa kapłanom i w tej ufności powierza władzę święceń. Jest - może nie we wszystkich diecezjach - pewna forma troski o poziom spowiedników. Kapłan ma obowiązek odprawić raz w roku osobiste rekolekcje - sam lub w jakiejś grupie księży, jeśli tego nie spełni, może nie otrzymać prawa do spowiadania na następny rok.

 

 

Jeśli to tylko kogoś interesuje, to bardzo chętnie, dziękuję za zaproszenie.