Każdy sakrament wymaga przygotowania. Dotyczy to także sakrament pokuty. Przygotowanie do niego opiera się na spełnieniu wszystkich pięciu warunków spowiedzi.

 

 

Pierwszy warunek wymaga czasu, spokoju i zastanowienia. By szczerze wyznać grzechy trzeba dokonać analizy swego postępowania. W takiej sytuacji koniecznie należy skorzystać z rachunku sumienia, zawartego np. w książeczce do nabożeństwa. Wiele osób kończy wyznanie grzechów słowami: to są te najważniejsze, więcej nie pamiętam... Takie stwierdzenie wskazuje, że penitent nie przedstawia pełnej prawdy.

 

Po pierwsze, grzechy dzielimy na śmiertelne i powszednie. Po wtóre, to nie my określamy normy grzechu - to należy do Kościoła! Choroba sumienia, a w konsekwencji słabość wiary, prowadzi do tego, że grzech ciężki, jakim jest np. życie małżeńskie bez ślubu kościelnego, niektórzy nie uznają za jakikolwiek grzech.

 

Nie ma pokoju ani radości bez prawdy. Prawdy o naszych sumieniach i prawdy o miłosiernym Ojcu. Szukając tej prawdy, zawsze można poprosić spowiednika, by nam w tym dopomógł.

 

To najważniejszy i najtrudniejszy zarazem warunek spowiedzi. W swojej istocie jest on religijnym smutkiem. Wyraża się w tym, że grzechy odnosimy do Boga, bo przecież to Jego obraziliśmy. Żal religijny wymaga więc wiary. Można po popełnionym grzechu być złym na siebie, ale to nie jest żal religijny. I to nie prowadzi do nawrócenia.

 

Żal za grzechy to z jednej strony odmówiona modlitwa wyrażająca ten żal, z drugiej zaś świadomość, kogo tak naprawdę mój grzech obraził. Żal za grzechy jest coraz większy, jeśli towarzyszy mu wiara w Boże Miłosierdzie.